Kuna 71 % Napo - Amazonas ciemna z Ekwadoru

Może zjadłam ich za mało (tylko Kuna 82 % Esmeraldas Rio Verde), by taki wniosek wysnuć, ale i tak czekolady Kuna wydają mi się trochę pozerskie, w istocie nieciekawe. Przyjemne dla oka, kobiece opakowania niestety nie są w moim guście (ale przyznaję, że ładne), gramatura kompletnie nie moja (takie maleństwa to... no, ale przynajmniej jak nie satysfakcjonują, są małym problemem). Żeby jednak negatywnie się nie nakręcać, pomyślałam sobie, że w sumie nazwa może kojarzyć się z fajnym zwierzakiem - kuną leśną. Zawsze lubiłam różne fretki itp. No tak, to tyle z ambitnych przemyśleń, może coś o samym kakao? Użyte do produkcji tej tabliczki to kakao Arriba z regionu rzeki Napo, czyli dopływu Amazonki. Mm, spodziewałam się zawilgoconych nut (a oczami wyobraźni zobaczyłam jakieś pluskające w wodzie kuno-wydry... wybaczcie).

Kuna Finest Ecuadorian Chocolate 71 % Napo - Amazonas to ciemna czekolada o zawartości 71 % kakao z Ekwadoru z regionu rzeki Napo.

Po otwarciu poczułam intensywny zapach soczyście-ziemiście wytrawnej gorzkości i kwiatów o rześko-chłodnym wydźwięku, zarysowanych na stabilnej, gorzkawo-podprażonej bazie. Dzięki nim przekradła się słodycz, jako coś lekko podkarmelizowanego (a ja przed oczami miałam lejący się, śliski karmel) i spływającego na jakiś... cytrynowy mousse?

Mała, bardzo ciemna i lśniąca tabliczka okazała się strasznie twarda przy łamaniu. Trzaskała w pełny, zawilgocono-drewniany sposób.

W ustach zachowywała formę, ale nie twardość. Pozostała wprawdzie zwarta, rozpływała się wolno, choć nie opornie, a wodniście, trochę jak lód. Chropowata, tylko częściowo kremowa masa, opływała falami wodnistości.

Przywitała mnie podprażoną / opaloną słodyczą wysublimowanego, wykwintnego karmelu.

Podprażoność szybko wciągnęła gorzka ziemistość. Miała w sobie sporo rześkiej, wilgotnej soczystości. Płynęła leniwie i statecznie cały czas, stając się bazą.

Zza powyższych wychynęła nuta suszonej, pudrowo-podsłodzonej żurawiny, czerwonych owoców w - tylko przez moment! - ciepławym kontekście.

Mniej więcej w połowie słodycz stała się chłodna, pasująca do bazowej rześkości. Okradziona z prażono-ciepłych nut,  jednoznacznie skojarzyła mi się ze słodzikiem. Na rzecz jego zimnej, przymglono-zadymionej słodyczy znikały resztki podprażenia.

W tym czasie gorzkość z ziemistej zrobiła się trochę dymna. Nie było w tym jednak suchości czy ciepłego klimatu. To były jakby kłęby wilgotnego dymu... Mgły? Zbierające się nad ziemią, w której pojawiła się odrobina migdałów (i orzechów?). Wiązało się to ze słodyczą (sosu karmelowego z lodów?). Wszystko to było dość tajemnicze. Odnalazłam w tej niejednoznaczności białe kwiaty... dużo kwiatów. Nagle pomyślałam o słodko-ostrawej lukrecji, choć nie był to do końca jej smak. W połowie wyraźnie dominowała gorzkość, mająca oczywistszy wydźwięk niż ta "migająca się" słodycz.

Tu wkroczył kwasek jako ukłucia soczystej cytryny. Bliżej końca pomyślałam też o soku porzeczkowym, jakimś czerwonym... Owoce świetnie wpisały się w rześkość, choć kwiatowa nuta i wodnista struktura jakby rozmyły je, odbierając jednoznaczność. Na swoim postawiła lukrecja. Słodka i chłodna, nienachalna, ale wyraźna.

Na koniec kompozycja łagodniała. Pojawiła się maślaność, wynikająca z karmelu, który wrócił pozbawiony prażonego zabawienia, oraz niejednoznacznej cytrynowości, która weszła w strefę słodko-pudrowego kremu / mousse'u cytrynowego. Chłodne masło... i znów sugestia lukrecji. Tym razem już pikantniejszej, która nagle zupełnie zagłuszyła jakiekolwiek prażenie.

W posmaku pozostała słodzikowo-owocowa słodycz. Wodnista i niejednoznaczna, przydymiona i zestawiona z o wiele mniej wyrazistą gorzkawością. Było w tym coś lukrecjowego. Ta ukryła się za końcowymi nutami, zza których i ziemia wciąż spozierała.

Całość miała chłodny wydźwięk, mimo że podprażenie czuć. Wyszła dość słodko, mimo że to ziemista gorzkość dominowała. Nuta dymu jakoś to spajała. Mnóstwo w niej wilgoci i rześkości, przejawiającej się jako lukrecja i słodzik, udekorowane kwiatami. Słodzikowo-karmelowe akcenty dominowały; owoce były, acz nieśmiałe. Wyrazistą ziemistość w końcu złagodziła pewna orzechowawość i maślaność. To postrzegam jako końcowe odebranie charakteru. Ogólna słodycz zaś... wolałabym, żeby ta lukrecja uderzyła odważniej, a to tak się plątała... Słodzik, pudrowość - z tym miałam problem.

Niepewność i niejednoznaczność dodatkowo wzmocniła konsystencja. Za wodnista i ogólnie nierobiąca wrażenia. Taka pospolita.

Jakoś nie odpowiadała mi konsystencja, a nuty za często odbijały nie w tym kierunku, co bym chciała, toteż czekolada nie zrobiła na mnie większego wrażenia, mimo że w sumie była smaczna. Przyjemnie gorzka, ziemisto-dymne nuty też moje, ale szkoda, że raczej z efektem niż smakiem lukrecji. Słodziku, masła i niejednoznaczności było mi tu za wiele.

ocena: 8/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 9,50 zł (za 30 g; dostałam zniżkę)

kaloryczność: 599 kcal / 100 g

czy znów kupię: nie

Skład: miazga kakaowa, cukier trzcinowy, tłuszcz kakaowy