Zoto Peru Ganzo Qori Warmi Cusco 75 % Dark Chocolate ciemna

Belgijską markę Zarkę Zoto zdążyłam pokochać już na dobre, więc myśląc o kolejnych większych czekoladowych zakupach robiłam rozeznanie, gdzie jakie niepróbowane dotąd ich tabliczki mogę zdobyć. Jedna amerykańska stronka, na której zakup zleciłam komuś z rodziny, miała w ofercie nieznaną mi czekoladę. Była jednym z głównych motywatorów, by sprawę ruszyć w ruch. Z tego, co już po degustacji poczytałam na stronie producenta, dowiedziałam się, że za pośrednictwem organizacji  Lutheran World Relief Zoto pomaga farmerom kakao z Qori Warmi w ramach projektu MOCCA, czyli aby usprawnić agrokulturę w regionie. Chyba że powinnam napisać "farmerkom", bo kooperatywa Qori Warmi zrzesza właśnie je - wszak "Qori Warmi" znaczy "kobiety są warte złota w języku keczua.

Zoto Peru Ganzo Qori Warmi Cusco 75 % Dark Chocolate to ciemna czekolada o zawartości 75% kakao Yunga (68% miazga + 7% tłuszcz) z Peru, z regionu Cusco.

Po otwarciu poczułam intensywny zapach ziemi, mieszającej się z kwaśną lemoniadą marakujowo-cytrynową. Czułam też słodycz kwiatów, w dużej mierze różanych, ale niekoniecznie samych róż, a także karmelu. W oddali doszukałam się jeszcze kwaskawych truskawek liofilizowanych, a całą tą soczystość kwaśnych owoców łagodziła nuta... delikatnego, słodkiego mleka bananowego? Za motywem banana pojawiło się jeszcze... trochę pleśni? Do głowy przyszło mi orzechowawe, zapleśniałe awokado hass i ziemia.

Mała tabliczka wykazywała twardość i masywność. Przy łamaniu sprawiała wrażenie nieco kruchej.

W ustach rozpływała się powoli i kremowo. Długo zachowywała zbity kształt, choć miękła. Gęstość stała na średnim poziomie, podobnie zresztą jak jej tłustość. Początkowo skąpa soczystość z czasem znacząco się rozkręciła. Zmieszała się jednak z pylistym efektem. Końcowo lekko ściągała.

W smaku najpierw poczułam bardzo słodkie banany... Banany liofilizowane? Z pewną suchością smakową. Zaraz jednak zmieniły się w słodkie mleko bananowe, za którego sprawą wydały mi się nieco rozmyte.

Gorzkość wkroczyła powoli, dając znać, że ma wiele do powiedzenia.

W tym czasie jednak mleko wprowadziło jeszcze więcej słodyczy... I mleka karmelowego? Kajmaku?

Słodyczy dołożyły też kwiaty. Jakieś... róże-nieróże. Niby róże, ale nie tylko i niezupełnie. Na pewno też jakieś inne, ale podobnie słodko-ciężkawe, a zarazem... chowające w sobie kwasek? Delikatna goryczka zasugerowała szlachetne, mocno kwiatowe kadzidełka. Mimo wszystko, ich charakter był głównie słodki. I trochę wręcz... waniliowy?

W tle zaznaczyła się obietnica egzotycznego kwasku. Wpisanego jednak w słodycz... Może... dojrzałego do miękkości kiwi golden?

Gorzkość wzrosła, pokazując się jako bardzo pewna siebie, ale nie jakoś szczególnie siekierowa. Podkreśliła ją czarna ziemia. Ziemia, kojarząca się z mglistą, jesienną scenerią. Kwiaty z ochotą podchwyciły ten klimat.

Karmel zrobił się wyraźnie palony, a jego słodycz bardziej zgaszona. Zagłuszył słodkie banany prawie zupełnie. Odnotowałam za to... przebłyski mango? Słodycz lekko wzrosła w karmelowym kontekście, po czym trochę się wycofała.

Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa porządnie umocniła się za to ziemistość, ale nadal nie była to siekiera. Doleciała do niej łagodząca ją nieco nutka orzechowa.

Nagle wyobraziłam sobie krem orzechowy - z niejednoznacznej, ale na pewno łagodnej mieszanki orzechów - ze sproszkowanymi bananami. O, te walczyły o siebie głównie słodyczą.

Owoce wreszcie zdecydowały się spełnić obietnicę kwasku i na zasadzie kontrastu, przybyła marakuja. Pokazała się z soczyście-egzotycznej strony, po czym wpisała się w lemoniadę cytrynowo-marakujową. Naturalną, ale znacząco słodką. Cytrynę niby więc czuć, ale w bardzo słodkim wydaniu.

Za nimi zaś... chyba przemknęła mi raz po raz nutka liofilizowanych truskawek i... niezbyt podobnego do swoich zielonych braci, kiwi czerwonego i/lub golden? Przy nich ostała się też odrobinka bananów i chyba mango. Owoce jak już się pokazały, wyraźnie pobrzmiewały do końca.

Po owocowym debiucie gorzkość też wydała mi się mocarniejsza. Do ziemi dołączył dym, ale jako taki nie utrzymał się za długo, oddając kwiatowe kadzidełka, "dymne kwiaty".

Banany zgubiły się zupełnie w orzechowej toni, a mleczny akcent należał już nie do mleka bananowego, a czekoladowo-orzechowego. Z orzechów wyklarowała się końcowo mieszanka łagodnych, maślanych nerkowców i makadamia. Może jako lekko cierpkawy od dodatku kakao, ale też słodki - od wanilii? - krem orzechowo-czekoladowy?

Po zjedzeniu został posmak marakui, zmieszanej z silną słodyczą karmelu, charakterną ziemią i kwiatami w nieco dymnym wydaniu. Czułam też trochę cytryny i motyw liofilizowanych owoców - powiedziałabym, że kwaskawych, egzotycznych, ale w sumie niedookreślonych. Zaznaczyła się też cierpkość marakui i kiwi.

Czekolada była pyszna i ciekawa. Początkowo nic nie zapowiadało tak bogatej, soczystej kwaśności jaką z czasem zapewniła marakuja i lemoniada cytrynowo-marakujowa. Ziemistość, kwiaty, przechodzące w dym z kwiatowych kadzidełek, delikatne akcenty bananów, mleka bananowego i kremu orzechowo-bananowego, z czasem po prostu orzechów nerkowca i makadamia zapewniły zarówno nuty dosadne, jak i łagodniejsze - zacnie się wyważyły. A jednak słodycz chwilami za bardzo mi doskwierała, pchała się na pierwszy plan.

Trochę skojarzyła mi się z nieco okrojoną z innych owoców, ale na pewno z marakują i cytryną Maychoco 70 % Cacao de Cusco - Peru, w której obok soczystości pojawił się nabiał, karmel i dym.

ocena: 8/10

kupiłam: chocoladeverkopers.nl

cena: €6,95 (za 45g; około 30 zł)

kaloryczność: 317 kcal / 100g (tak jest napisane na opakowaniu, ale obstawiam, że może to być błąd i 317kcal jest w opakowaniu, czyli 45g)

czy kupię znów: nie

Skład: ziarna kakao, tłuszcz kakaowy, cukier

JAL Karmelowe Mleko zagęszczone słodzone

Choć data może sugerować żart, produkt ten naprawdę się tu u mnie pojawił! JAL Mleko zagęszczone słodzone śmietankowe w tubce zapisało się w mojej głowie jako jako-taki całkiem w porządku dodatek do deserów. To, że po nie sięgnęłam w ogóle może trochę dziwne było, ale sięgnięcie po dziś przedstawiane... już na pewno było dziwne. Nigdy mnie nie kusiło nawet w dzieciństwie, gdy wybierałam zawsze wariant kakaowy. Co więc dzisiaj przedstawiany - lata temu ulubiony Mamy - robi u mnie? Wykombinowałam zrobienie deseru inspirowanego lodami Magnum Double Gold Caramel Billionaire, które są mi obecnie... za słodkie i - uwaga - za zimne, nawet gdy jem prawie zupełnie roztopione. Nie byłabym jednak sobą, gdybym tak ryzykowny dodatek jak cukrowe mleko dodała, nie sprawdzając wcześniej, jak to w zasadzie smakuje.

JAL Karmelowe Mleko zagęszczone słodzone to "mleko zagęszczone słodzone z dodatkiem śmietanki", produkowane przez JAL Sp.j., dostępne w tubkach 150g. Zawartość tłuszczu to 8%, a suchej masy mlecznej beztłuszczowej 20%.

Mleko wąchane prosto z tubki zapachem nie zachęcało, bo zajeżdżało plastikowym mlekiem i równie plastikowym karmelem, tanimi karmelkami.

Wąchane nie z tubki było mniej... dosadnie przerażające, a po prostu taniawe. Przez myśl przemknęła mi przecukrzona krówka, a wyczuwalny karmel można by opisać jako nieco kajmakowy.

Mleko wydawało mi się trochę zżelowane, nie tyle zwyczajnie gęste. A ogólnie jego gęstość aż mnie zaskoczyła. Do tego było dość tłuste. Z łyżeczki spływało powoli. Gdy spróbowałam, potwierdziła się jego tłustość, a także wyszła na jaw proszkowość. Wydało mi się lekko kleiste, jakby zagęszczone i aż lepkawe - od cukru? Jak na mleko znikało dość powoli, trochę w sosowatym stylu.

W smaku pierwsze rozeszły się silna, ale nie powalająca słodycz i mleczność. Zaraz jednak słodycz bardzo wzrosła, grzmiąc niczym grom z jasnego nieba. Zahaczyła o cukier i błyskawicznie przechodziła w kajmak.

Kajmak mocno mleczny. Kajmak... niemal krówkowy? Domowe, przesłodzone krówki z kajmaku? Mleko starło się swoje wnieść, ale choć wyczuwalne wyraźnie, kajmakowość puściło przodem. Poczułam sztucznawość kajmako-karmelu. Mleczność w tym czasie dała się poznać jako wyraźnie zagęszczona i skondensowana, a ja doszukałam się też mleka w proszku.

Do zasłodzenia doszło bardzo szybko, bo słodycz nie miała żadnych oporów. Mniej więcej w połowie rozpływania się porcji w ustach cukier z kajmaku przeszedł do krówki. Pomyślałam o tanich śmietankowych lodach o smaku karmelków, może właśnie ze specyficznym, niepalonym sosem - na pewno nie był to bowiem palony karmel. A taki... uroczy karmeluś. Jego wydźwięk miał w sobie coś z aromatu.

Słodycz drapała w gardle bardzo szybko, ślina wręcz gęstniała, jednak smak do końca oddawał słodziutki, mleczny kajmako-karmelko-karmel, nie był mdły, ale przecukrzony na pewno.

Po spróbowaniu małej ilości i tak zostało okropne przesłodzenie, przejawiające się jako wręcz palenie w gardle, ale też motyw mlecznych karmelków i mleczny, nasuwający na myśl po prostu mleko skondensowane, trochę kajmak.

Oczywiście nie jest to produkt, który byłabym w stanie jeść osobno (i szczerze... nie wyobrażam sobie, jak ktokolwiek by mógł...). Szkoda jednak, tak czy inaczej, że ogólnie nie zdecydowali się na bardziej karmelowy wydźwięk, a poszli na łatwiznę, serwując klimaty bardziej kajmakowe. Wydał mi się mocno kiepski, ale pomyślałam, że dam mu szansę i zobaczę, jak sprawdza się w czymś.

Potrzebne mi to było do deseru stylizowanego na lody Magnum Double Gold Caramel Billionaire. Twarożek (jogurt typu greckiego Piątnicy i pół twarogu Pilos) wymieszałam z 2 łyżeczkami cynamonu, dodałam jakieś 30g orzechów pekan, 15g Zottera Labooko Caramel, 3 ciastka Annas i najpierw ostrożnie łyżeczkę mleka z tubki. Potem jeszcze niecałą drugą, licząc, że się wkręcę, wczuję, ale nie. Zepsuło mi kompozycję, więc czym prędzej zgarnęłam i zjadłam część z mleczkiem, by resztę mieć już bez niego. Smakowało wyraźnie sobą, a więc przesłodzonym, taniawym tworem karmelkowo-krówkowo-kajmakowym. Nie pasowało do twarożku z cynamonem - przesłodziło go i wydawało się jeszcze bardziej tandetne.

Resztę oddałam Mamie. Ona dodawała sobie po trochu do drugiej kawy - to jej bardzo posmakowała. Gdy spróbowała mleka z tubki samego stwierdziła, że: "Niesmaczne, przeraźliwie słodkie. Samego to w ogóle się nie da". Ciągle jednak powtarzała, jak bardzo zyskuje w kawie.

ocena: 4/10

kupiłam: ojciec kupił (chyba w Lewiatanie?)

cena: około 4-5 zł (za 150g)

kaloryczność: 328 kcal / 100 g

czy znów kupię: nie

Skład: cukier 44,5%, śmietanka, mleko w proszku odtłuszczone, mleko, karmel 0,5%, aromat

(Terravita) Czekolada Mleczna dla TwojaKrew.pl mleczna; wersja dla krwiodawstwa 2024

Terravita ostatnimi czasy kompletnie przestała mnie ciekawić, niezależnie od tego, czy zmieniali swoje tabliczki, czy nie. A jakieś zmiany powprowadzali. Po raz już któryś. Sięgając po kostkę tej czekolady jednak o tym nie wiedziałam. Znajomy po prostu otworzył ją jako coś, co miało mu dodać energii na początku szlaku, jeszcze w miejscowości Szczyrbskie Jezioro, z którego ruszyliśmy na Bystrą Ławkę. Jak to ja... po prostu nie mogłam nie zabrać mu na chwilę czekolady, by nie obfotografoć jej. Wprawdzie widoków jeszcze nie było, ale... w tle jest za to jedna z wielu drewnianych rzeźbionych ławek, jakie tam mają. Po tym, jak spróbowałam, wcale nie dziwiłam się, że miał ją jako dopalacz cukru na całą trasę...

(Terravita) Czekolada Mleczna dla TwojaKrew.pl to mleczna czekolada o zawartości 32 % kakao; wersja dla krwiodawstwa 2024.

Po otwarciu poczułam bardzo słodki i bardzo mleczny zapach. W tle nawet zamajaczyła odrobinka kakao. Do głowy przyszło mi dokładniej kakao w proszku, zrobione na mleku z ogromem cukru. Ogół zapowiadał się nieco przesłodzony, acz nie czysto cukrowo.

Lśniąca tabliczka była twarda i trochę krucha. Już przy odgryzaniu kęsa zdradzała, że zaraz zmięknie.

W ustach faktycznie już po chwili zmieniała się w gęstą i miękko-gibką masę. Była tłusta i w zasadzie gładka, acz jakby lekko zmierzająca w proszkowym kierunku. Wyszła lepko i wręcz nieco przytykająco jak... tłusto-zgęstniała polewa?

W smaku od początku czułam wysoką słodycz i sporo mleka, z echem... Czegoś. Czegoś trudnego do uchwycenia. Niby kakao? Napoju kakaowego. Takiego jednak nesquikowego, rozpuszczalnego na bazie cukru. Ta nawet odrobinka jednak zaraz zniknęła.

Mleczność dała się poznać jako pełna i intensywna, ale i słodyczy nie brakowało pewności siebie. Przez parę chwil rosły równo, acz nagle słodycz zaczęła znacząco przyspieszać i nasilać się.

Choć cały czas czułam też sporo mleka, słodycz szybko osiągnęła poziom przesady i wyszła drapiąco, przytłaczająco. Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa pokazała swój cukrowy charakter, kojarząc się z zacukrzonym do bólu mlekiem...

Właśnie znowu z tym napojem instant kakaowym na bazie cukru, zrobionym na mleku. Dosłownie "kakałko", acz coś tam w oddali znów się zaakcentowało. Jawiło się jednak jako trochę plastikowo-udawanie, czemu nie pomogło drapanie słodyczy w gardle.

Niestety, słodycz (chyba) na zasadzie kontrastu wyszła jeszcze bardziej topornie i męcząco. Końcowo bardzo drapała w gardle. Mimo że silna mleczność nie odpuszczała, to przesadzona, prosta słodycz skupiała na sobie większość uwagi.

Po zjedzeniu został posmak mleczny i nieco... metaliczny? Jakby od cukru. A także po prostu przesłodzenie, przecukrzenie ogólne. Jakbym napiła się... cukru z dodatkiem mleka? Zrobionego na mleku napoju instant kakaowego opierającego się na cukrze? Drapało mnie w gardle.

Czekolada wyszła przeciętnie, ale przynajmniej mocno mleczne, co się chwali. Zacukrzała jednak okrutnie. Nie byłam w stanie zjeść całej kostki na raz. Poczęstowana zjadłam pół, a drugie pół dojadłam w domu i za każdym razem strasznie się zasłodziłam.

Ogólnie, jak wróciłam do recenzji Terravita Czekolada Mleczna 35 % z 2018 czy Terravita Czekolada mleczna z 2020 uznałam, że producent próbował poprawiać, poprawiać, a w końcu coś mu nie wyszło (składy i wartości minimalnie się różniły, więc widać, że coś kombinowali). Albo zwyczajnie na krwiodawstwo robią odrobinę gorsze czekolady? Małe różnice wyłapałam także w zwykłej Terravita Gorzka Czekolada 70 % (2023) a (Terravita) Czekolada Gorzka 70 % dla TwojaKrew.pl (2024).

ocena: 6/10

kupiłam: poczęstowałam się

cena: -

kaloryczność: 542 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, miazga kakaowa, mleko w proszku pełne, serwatka w proszku, tłuszcz mleczny, lecytyna sojowa, ekstrakt wanilii

Alnatura Feine Bitter Chocolat noir extra 70 % Kakao / Cacao ciemna

Markę Alnatura jakoś tam mgliście kojarzyłam, więc aż musiałam jej nazwę wpisać na blogu, by odkryć, że w 2017 jadłam jej smakowe opcje (Cafe Biscuit i Knusper Zimt). Gdy je zobaczyłam, pożałowałam, że sprawdziłam. Niestety zrobiłam to dopiero po zakupie. Gdyby było inaczej, miałabym niemałą zagwozdkę. W sumie przez tyle lat wiele mogło się zmienić, prawda? Zamawiając uznałam, że dziś przedstawiana będzie smaczną opcją na dzień, w którym nie będę miała nastroju na nic szczególnie szlachetnego i typowo degustacyjnego, ale wciąż wartego refleksji i z potencjalnie ciekawymi nutami. Jako że czyste ciemne kupiłam 2, postanowiłam zacząć od tej o niższej zawartości.

Alnatura Feine Bitter Chocolat noir extra 70 % Kakao / Cacao to ciemna czekolada o zawartości 70% kakao.

Po otwarciu poczułam zapach słodkiej nalewki z kwaśnych śliwek węgierek, którą mocno osłodziło towarzystwo dojrzałych gruszek i jasnego miodu. Pomyślałam też o mocno aromatycznych, drobnych chryzantemach. Kompozycję spowiło ciepło, kojarzące się z prażonymi orzeszkami ziemnymi i złotymi liśćmi, szeleszczącymi w jesiennym słońcu. One i lekka drzewność wydały mi się kryć swoistą cierpkość.

Twarda tabliczka była masywna i nieco kamienna. Trzaskała głośno.

W ustach rozpływała się powoli. Była zbita, minimalnie wodnista i maziście-tłusta. Z czasem pojawiła się w niej lekka pylistość, próbująca nakierować całość na zawiesinowy tor. Końcowo lekko ściągała.

W smaku pierwszą poczułam słodycz lekko palonego, zgaszonego i może trochę maślanego karmelu, przechodzącego w miód. Pomyślałam o miodzie jasnym, ale wcale nie tak zabójczo słodkim. A jednak za jego sprawą słodycz rosła znacząco.

Pojawiła się jednak też gorzkość. Początkowo lekka, bo lekka, ale z potencjałem do wzrostu. Pomyślałam o dymie, mimo że palony wątek był delikatny. W oddali zaznaczyła się lekka maślaność... kremu orzechowego?

Słodycz w tym czasie rozeszła się na dwie strony. Z jednej kontynuowała karmelowość i miodowość, a z drugiej... otworzyła drogę owocom. Nagle zrobiło się niewiarygodnie soczyście. Nawet maślaności i kremowi orzechowemu się udzieliło - do głowy przyszedł mi krem orzechowo-śliwkowy.

Pomyślałam o kwaśno-słodkich węgierkach. Niektóre musiano przerobić jakby na słodką niealkoholową nalewkę, bardziej może sok, a część zostawiono jako soczyste, dojrzałe owoce. W tle odnotowałam coś bardziej rześkiego - gruszkę? Wyobraziłam sobie konkretniej gruszki konferencja.  I nagle dwa wątki słodyczy się zeszły. Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa śliwki i gruszki zmieszały się z jasnym miodem.

Zaraz jednak o kwasek węgierek zawalczyła cytryna. Przełamała trochę słodycz, po czym straciła na jednoznaczności. Kwasek jednak już trwał na w miarę stabilnym poziomie. Był niski, ale istotny.

Zmotywował cierpkość. Pomyślałam o suchych, szeleszczących złotych liściach. Zalegały na stertach, skąpane w jesiennym słońcu, acz pod nimi... krył się akcent liści już przegniłych - w pewien sposób kwaskawych? -  i ziemi? Nuta mocniejsza, dosadniejsza. Za liśćmi znalazła się odrobinka drzew oraz... łagodzące gorzkość, delikatne fistaszki?

Słodycz nie odpuszczała. Po wzroście kwasku, z nową motywacją natarła i ona. Przez moment wydała mi się ryzykownie wysoka. Wyobraziłam sobie drobne, wielokolorowe jesienne, aromatyczne kwiaty. Kwasek się zachwiał.

Nagle lekka ziemistość zmieniła się w czarną herbatę z cytryną i miodem. Połączyły się w niej na zasadzie kontrastu żywa kwaśność i wysoka słodycz i wreszcie uzyskały harmonię. Słodycz, która ze względu na pewne ciepło, wciąż pamiętała też o maślanym karmelu.

Po zjedzeniu został posmak cytrynowo-miodowy i echo karmelu. Palonego i poprzez ciepło zmieszanego z jesiennymi, cierpkimi liśćmi. Do głowy przyszły mi jeszcze drzewa i arachidy.

Czekolada była smaczna. Słodka, ale nie przesłodzona, przyjemnie kwaśna od cytryny i węgierek, a także dostatecznie gorzka. Mogłaby bardziej rozwinąć ziemiste, dymne i herbaciane nuty, ale i tak były zacne. Akcent gruszek, miód i jesienny klimat stanowiły ciekawe zwieńczenie. Ogół był... prosty, niewymagający, a właśnie zwyczajnie bardzo  dobry.

ocena: 8/10

kupiłam: Piccantino

cena: 8,99 zł

kaloryczność: 563 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: miazga kakaowa, surowy cukier trzcinowy, tłuszcz kakaowy

Rapunzel Zartbitter Haselnuss Semisweet chocolate with hazelnuts ciemna 60 % z orzechami laskowymi

Jak pisałam przy Rapunzel Zartbitter Nougat Semisweet nougat chocolate bardzo cieszyłam się z perspektywy porównania dwóch sposobów marki Rapunzel na orzechy laskowe. Cieszyłam się też, że będę mogła bardziej wczuć się w samą czekoladę. Po tym, jak już zeszłam z Bystrej Ławki, przeszłam wspaniałą Furkotską dolinę, na Škutnastej polanie odbiłam w niebieski szlak do schroniska Chata pod Soliskom. Właśnie przy nim zajęłam się kolejną czekoladą.

Rapunzel Faire Schokolade Zartbitter Haselnuss Chocolat noir aux noisettes / Semisweet chocolate with hazelnuts to ciemna czekolada o zawartości 60% kakao z orzechami laskowymi.

Po otwarciu poczułam wyrazisty zapach orzechów laskowych prażonych bardzo delikatnie lub nawet wcale, mieszkających się z gorzkawo-paloną czekoladą. Jej słodycz była znacząca i kojarzyła się trochę z jakimś czekoladowym deserem posłodzonym białym cukrem i wanilią oraz z mnóstwem orzechów, które stały na pierwszym planie. W oddali doszukałam się lekkiej soczystości. Może tortu czekoladowo-orzechowego z orzechami i wiśniami?

Na spodzie widać średnio dużo dużych orzechów laskowych. Twarda tabliczka łamała się z głośnym trzaskiem. Większość orzechów pękała wraz z nią, a tylko nieliczne zostawały w którejś z części. 

W ustach rozpływała się powoli i maziście. Najpierw wydała mi się trochę oporna, ale jednocześnie tłusta i kremowa. Orzechy wyłaniały się z niej niechętnie, długo je pokrywała, dając się poznać jeszcze jako trochę ciężkawa. Bardzo długo zachowywała twardość. Końcowo raz po raz wydała mi się jakby sugestywnie niegładka.

Orzechy zostawiałam na koniec, gdy czekolada zniknęła. Tylko 2 pogryzłam na próbę wcześniej, obok czekolady (to się nie sprawdziło). 

Gryzione orzechy okazały się twarde i krucho-chrupiące w świeży, skrzypiący sposób. Tylko na pojedynczych zaplatały się drobinki skórek.

W smaku od początku równocześnie rozeszły się słodycz i gorzkość, acz to ta pierwsza miała bardziej władczy charakter. Wybiła się, gdyż spory udział w tym wątku miała intensywna wanilia. Słodycz za wanilią najpierw trochę chyliła się w stronę konwencjonalnie biało cukrowej.

Czekolada skojarzyła mi się z bardzo słodkim deserem czekoladowym, być może z sosem i na pewno z orzechami. Nawet w kęsach bez nich, w samej bazie leciutko pobrzmiewała laskowa nutka.

Gorzkość obrała palony tor. Doleciała do niego drobna soczystość. Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa umocniła się, podsuwając wizję czekoladowego tortu z wiśniami i orzechami. Ten uczynił gorzkość łagodną i uległą.

Słodycz wykorzystała okazję i ją wyprzedziła. Rozwinęła się w bardziej karmelowym kierunku, choć wciąż miałam w głowie myśl o przesłodzonym wanilią deserze.

Soczystość prawie zniknęła, gorzkość ledwie pobrzmiewała, a słodycz końcowo niebezpiecznie ryzykowała mocą... Aż na dosłownie samej końcówce gorzkość zdobyła się na wyrazistszy, palono-dymny wyskok, po czym znów złagodniała już na dobre.

Gdy czekolada zniknęła, gryzłam orzechy. Okazały się pełne smaku, podprażone minimalnie, jakby udawały trochę świeże. W paru zaplatało się gorzkawe echo, ale nie wyszło to na minus. Bardzo skutecznie tonowały ogólną słodycz.

Po zjedzeniu został posmak orzechów laskowych prażonych minimalnie, które mogły wieńczyć jakiś przesłodzony tort czekoladowy.

Sama czekolada wydała mi się odrobinę inna niż Rapunzel Zartbitter Nougat Semisweet nougat chocolate. Bardziej konkretna, twardsza, acz minimalnie, ale może wynikało to z formy? Bo smakowo powiedziałabym, że to ta sama.

Całość wyszła smacznie, acz nie uważam, by przy takiej niskiej zawartości kakao potrzeba tam było jeszcze tyle wanilii. Przyjemna soczystość, delikatna gorzkość o wiele lepiej wyszły by przy bardziej zachowawczej słodyczy.

Choć ocenę wystawiłam taką samą co Ritter Sport Nut Selection Dunkle Voll-Nuss / Dark Whole Hazelnuts, dziś przedstawiana smakowała mi bardziej bezdyskusyjnie. Kosztowała jednak 2 razy więcej, więc uważam, że cena zobowiązuje. O ile przesłodzone można jako tako wybaczyć czemuś tańszemu, tak wraz ze wzrostem ceny, wymagania też rosną. I nie obraziłabym się za więcej orzechów.

ocena: 7/10
kupiłam: Allegro
cena: 14,78 zł
kaloryczność: 595 kcal / 100 g
czy kupię znów: nie

Skład: miazga kakaowa, cukier trzcinowy, orzechy laskowe 20%, tłuszcz kakaowy, emulgator: lecytyna słonecznikowa; wanilia Bourbon

Rapunzel Zartbitter Nougat Semisweet nougat chocolate ciemna 60 % z nugatem z orzechów laskowych

Niemiecka marka Rapunzel jakoś szczególnie mnie latami nie interesowała. Jadłam ich Cocos i Nirwana Noir Chocolat noir praline i choć drugą pamiętałam jako okrutnie słodką, to swego czasu pomyślałam, że chętnie przyjrzę się bliżej ich ciemnym orzechowym propozycjom w górach. Do porównania zamówiłam opcję z nadzieniem z orzechów laskowych i z orzechami laskowymi, by przetestować ich dwa sposoby na orzechy. Nim jednak zdecydowałam się zabrać w góry czekoladę nadziewaną, musiało trochę minąć - porwałam się na to dopiero w drugiej połowie września, by na pewno nie popłynęła. Acz akurat Rapunzel wydawała się... Dość masywna jak na nadziewaną? Tak wyglądała. No, ciekawa była niewątpliwie, więc to ją wybrałam na Bystrą Ławkę, na którą weszłam po minięciu Stawu nad Skokiem i Capie Pleso. Od Capie Pleso na Bystrą Ławkę odcinek był krótki, ale już bardziej wymagający. W końcu jednak przełęcz zdobyłam. Kiedyś można było iść dalej na Furkot, ale od lat żółtego szlaku już tam nie ma. Szkoda. Przełęcz musiała mi, i Rapunzelowi wystarczyć.

Rapunzel Faire Schokolade Zartbitter Nougat Chocolat noir fourre praline / Semisweet nougat chocolate to ciemna czekolada o zawartości 60% kakao nadziewana nugatowym z orzechów laskowych (które stanowi 50% całości).

Po otwarciu poczułam intensywny zapach mocno orzechowego nugatu z orzechów laskowych. Nie wydał mi się mocno słodki sam w sobie, acz ogół owszem. Palono gorzka czekolada miała charakter deseru, sosu czekoladowego. Słodycz chyba podkręcono wanilią. 

Zapach słodkich, nugatowo-pralinowych orzechów laskowych jeszcze nasilił się po przełamaniu. Do głowy przyszedł mi zaś deser... Łagodniejszy, acz wciąż czekoladowy i cukierki czekoladowo-orzechowe.

Tabliczka była bardzo twarda, ale niespecjalnie trzaskała. Lekko, i w dodatku nie zawsze. Gdy zobaczyłam przekrój, krem wydał mi się suchy i twardo-zbity. Zarówno jego, jak i czekolady nie pożałowano. Nadziano ją po całości, nie tylko pojedyncze kostki.

Czekoladę da się oddzielić od nugatu, podważając ją (zębami trudniej, nożem łatwiej), mimo że całość porządnie się trzymała i sama z siebie wcale chętnie się nie rozwarstwiała.

W ustach czekolada rozpływała się powoli i maziście. Była tłusta w maślany sposób i w odniesieniu do nugatu, nieco mniej gładka. Wydała mi się trochę... Skora do prawie mięknięcia?

Nugat wyłaniał się spod niej po chwili, dając się poznać jako bardzo tłusty (złudzenie suchości znikało natychmiast!) i mazisty. Był zbity. Trochę przypominał chłodne masło o idealnie gładkiej strukturze. 

Czekolada i krem mieszały się w jedno, robiły się podobne i niemal do końca zachowywały pewną masywność. 

Raz to czekolada, raz nugat zostawały na koniec - wiele zależało od tego, jak zrobiłam kęsa. 

W smaku najpierw poczułam czekoladę o wyrównanym, słodko-gorzkim charakterze. Słodyczy jednak się spieszyło i rosła szybko poprzez wanilię. Za nią wydała mi się nieco cukrowa jak jakiś przesłodzony sos lub deser czekoladowy z orzechami.

Z ciekawości trochę zgryzłam, by spróbować ją osobno - wydała mi się leciutko orzechowa sama w sobie i czerwono owocowo soczysta - soczystość jednak nikła w zestawieniu z wnętrzem.

Szybko jednak odzywał się krem, wplatając słodkie orzechy laskowe. Pokierowały całość w kierunku bardziej truflowym, jeszcze bardziej deserowo-mousse'owym. Im bardziej ochoczo rozpływało się nadzienie, tym robiło się bardziej słodko. Pomyślałam o mlecznej czekoladzie. Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa orzechowy nugat wyszedł na przód. Pobrzmiewała w nim wtedy mleczna czekolada i maślaność.

Krem spróbowany osobno utwierdził mnie w przekonaniu o jego intensywnej orzechowości, a sam w sobie kojarzył mi się trochę z cukierkami czekoladowo-orzechowymi. Bardziej mlecznoczekoladowy wydawał się w zestawieniu z ciemną czekoladą z wierzchu i jej goryczką kakao.

Słodki krem i zdecydowanie przesłodzona czekolada sprawiły, że słodycz była trochę męcząca i ciężka. A jednak nie mogę im odmówić, że nieźle współpracowały, w ogromnej harmonii. Zrobiło się nieco karmelowo, ale wciąż też waniliowo-cukrowo, przez co przez chwilkę orzechowość zerknęła ku... Metalicznej nutce?

Potem jednak czekolada zdecydowała się na więcej gorzkości. Splotła się ze słodkimi, pralinowymi orzechami, dopowiadając im ciemnoczekoladową, paloną gorzkość. Niemal do końca jednak i ona wydawała się nieco bardziej maślana, po tym debiucie środka (była jednocześnie i słodsza, i bardziej gorzką, i bardziej maślana).

Po zjedzeniu został posmak orzechów laskowych w wydaniu przesłodzonego karmelowo-waniliowego nugatu; praliny, w której zaplątała się metaliczność - chyba wywołana przesadzoną słodyczą. Być może kremu w jakimś czekoladowym torcie, który połączył czekoladę mleczną i ciemną?

Czekolada byłaby idealna, gdyby nie była tak słodka. Ciemna i nugat tworzyły świetny duet, ale naprawdę obyłoby się bez tej wanilii. Myśl o mousse'ie czekoladowo-orzechowym, akcent mlecznej czekolady w nugacie, na plus, ale ta słodycz... O ile dla nugatu zrozumiała, tak dla ciemnej czekolady nie.

Wyszła znacznie lepiej niż jawnie melasowo-cukrowa Rapunzel Nirwana Noir Chocolat noir praline - może właśnie dlatego, że dzisiaj przedstawiana, mimo przesadzonej słodyczy, jednak serwowała propozycję zasładzająco-nugatową, podczas gdy wspomniana była przede wszystkim słodka od mocno karmelowych cukrów? I pewna mleczność dzisiaj opisywanego nadzienia złagodziła słodycz?

ocena: 8/10
kupiłam: Allegro
cena: 14,78 zł
kaloryczność: 578 kcal / 100 g
czy kupię znów: nie

Skład: czekolada (miazga kakaowa, cukier trzcinowy, tłuszcz kakaowy, emulgator: lecytyna słonecznikowa; wanilia Bourbon), nadzienie 50% (cukier trzcinowy, pasta z orzechów laskowych 18%, tłuszcz kakaowy, mleko pełne w proszku, miazga kakaowa, emulgator: lecytyna słonecznikowa)

Witor's Wizarding World Harry Potter Corvonero La Magia dei Cristalli Frizzanti biała ze strzelającymi cukierkami

Wzięłam tę tabliczkę na szlak, który zapisałam sobie już dość dawno, ale jakoś zawsze go odkładałam. Gdy wreszcie pomyślałam, że go zrobię, zdziwiłam, bo okazało się, że trasa nieco mi się skróci, ale zanim o tym więcej, to musiałam od Štrbskégo Plesa przejść Młynicką Dolinę. Musiałam? Trochę słowo nie pasuje, bo to była sama przyjemność. Minęłam wodospad Skok i zaraz wyszłam na Staw nad Skokiem. I choć za czekoladę zamierzałam się zabrać przy stawie Capie Pleso, przerwę na nią zrobiłam już przy pierwszym z jezior.

Nie wiem w sumie, dlaczego zdecydowałam się wziąć tę czekoladę w góry. Przecież nawet się nie łudziłam, że zjem więcej, niż aby spróbować. Po co więc nosić? Nie wiem... Może dlatego, że to z Pottera chciałam jej chociaż zadbać o ładne tło, skoro czułam, że nie dane mi będzie nic dobrego napisać? Już sprawdzając recenzję zainteresowałam się jeszcze napisem (podtytułem?) "Corvonero". Oznacza czarnego kruka, czyli... jak rozumiem, to tabliczka nawiązująca jakoś do hogwarckiego domu Ravenclaw? Że... kreatywna?

Witor's Wizarding World Harry Potter Corvonero La Magia dei Cristalli Frizzanti to biała czekolada ze strzelającymi cukierkami; na licencji Warner Bros.

Po otwarciu poczułam nieprzyjemnie tani i ciężki zapach białej czekolady z najniższej półki, w której czuć mleko w proszku i kwasek. Wtórowała temu wszystkiemu nachalna, słodka plastikowość. Cukierki przewinęły się w tle, jako niedookreślona landrynkowość.

Tabliczka w dotyku była tłusta, a przy łamaniu twardawa. Cukierki nadały jej kruchości, ale nie kruszyła się jakoś szczególnie mocno. 

Kolorowe cukierki przebijały się spod czekolady, a w przekroju pokazało się ich jeszcze więcej. Dodano bardzo zróżnicowane: i malutkie, i średnie, i dość spore. Niektóre były okrągłe, inne podłużne. 

Trudno o kęs pozbawiony cukierków, ale da się zahaczyć zębem o samą czekoladę, gdy się postarać. 

W ustach czekolada rozpływała się łatwo i dość szybko. Była maślano tłusta i zawiesinowo-mazista. Bazowo dała się poznać jako proszkowa, a urozmaicona kawałkami cukierków. One całkiem nieźle odwracały uwagę od proszkowości. Czekolada zmieniała się w miękką, luźno-gęstawą zawiesinę  i odsłaniała ich coraz więcej, a te zaczynały musować. Najpierw po prostu odczulanie, potem coraz mocniej, aż można to nazwać strzelaniem. Nie było to jednak zbyt agresywne bombardowanie. Wiele rozpuszczało się przynajmniej częściowo z czekoladą, ale zostawały też po niej. Wtedy efekt strzelania czuć w pełni.

Ze dwa z ciekawości pogryzłam. Cukierki były twarde i szkliste. Trochę kleiły się do zębów. 

W smaku pierwsze poczułam mleko i masło w mniej więcej równych proporcjach. Dołączyła do nich słodycz i razem zahaczyły o białą polewę. Polewę czy... wręcz plastik?

O dziwo najpierw słodycz rosła delikatnie. Była lekko cukrowa i ciężka, tanio-sztucznawa. Tym właśnie w pierwszej chwili - wydźwiękiem, już nawet nie poziomem -  podpadła najbardziej.

Początkowo, choć cukierki zaczynały już musować, w smaku się specjalnie nie zdradzały. Acz równolegle słodycz zdecydowała się rosnąć.

Baza zaleciała dziwnym kwaskiem. Słodycz mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa wzrosła już znacząco i ogół był nieprzyjemnie tani. Jak biała czekolada jakości białej polewy z mleka w proszku i mnóstwem cukru.

Im więcej wyłaniało się cukierków, tym bardziej odzywały się i one. Wprowadziły bardzo delikatny motyw sztucznych, wieloowocowych, niedookreślonych landrynek. Czasem, wiele zależało od tego, ile ich się akurat zebrało w ustach, całkiem nieźle rozganiały słodycz bazy.

Za cukierkami czekolada jawiła się jako jeszcze bardziej tania i... duszna? Złudnie margarynowa? A jej cukrowa słodycz drapała w gardle.

Czasem w ustach nie zostawało prawie nic, czasem trochę, a czasami sporo cukierków.

Gdy na koniec zostały jakieś cukierki, czuć ich nieprzyjemną landrynkowość. Do głowy przyszły mi też owocowe oranżadki jedzone na sucho bardzo delikatne w smak, a bardziej po prostu słodkie.

Po zjedzeniu został bardzo słodki posmak dusznej, kwaskawej białej polewy z mleka w proszku, ale też maślaność i landrynkowe echo.

Rozumiem, że strzelające cukierki dla niektórych to może być frajda, ale naprawdę tu aż się prosi choć trochę popracować nad jakością. Ta biała czekolada była boleśnie tania. Przesłodzona, bo przesłodzona, ale akurat to nie był jej największy problem Wydźwięk tandety, brzydki zapach... jedyne co, to musowanie zrobione w punkt, z głową nie bombardowało przesadnie, niedosytu nie czuć. Cena niby podyktowana logo, ale u mnie nie ma przyzwolenia na takie coś.

Dałam radę zjeść jakieś 7g - głównie w górach i odrobinkę do weryfikacji. Smutne, że to było aż tak nieprzyjemne. Resztę oddałam Mamie, która opisała to: "Mi się w ogóle nie podoba pomysł dodawania takich strzelających cukierków do białej czekolady. Do mlecznej by mi pasowały, do białej nie. No, ale może jak to ma być czekolada dla dzieci... Tak czy inaczej, wykonanie to jakaś porażka. Jak taka najtańsza podróbka białej czekolady. Okropna po prostu. Słodka to raz, ale dwa, że zwyczajnie niesmaczna. Cukierki w większości strzelały, ale trafiło mi się kilka... Niewypałów? Takie twarde, podłużne, które zostawały w ustach i nie strzelały ani nic. Jak na takie malutkie coś, bardzo droga. Zarabiają na Potterze, smutne".

ocena: 2/10

kupiłam: ojciec kupił w Dealz

cena: 4 zł (za 50g; jak wyżej, ale dopytałam)

kaloryczność: 547 kcal / 100 g

czy kupię znów: nie

Skład: cukier, tłuszcz kakaowy, pełne mleko w proszku, strzelające cukierki 7% (cukier, syrop glukozowy, tłuszcz kakaowy, laktoza, regulator kwasowości: kawas jabłkowy E296; barwniki: E141, E160c, E120; dwutlenek węgla), laktoza, masło klarowane, emulgator: lecytyna sojowa

Soar 75 % Madagascar Mava Dark Chocolate / Темний шоколад ciemna z Madagaskaru

Madagaskarska plantacja Mava to już region bardzo szczególny, bo ogólnie "Sambirano" spotyka się częściej. Z tym, że dolina Sambirano, region rzeki o tej nazwie to naprawdę ogromny obszar, a Mava mieści się w jej północno-zachodniej części (z tego co wyczytałam). Że taka istnieje, kojarzyłam ze względu na jedzoną całkiem niedawno Chocolat Madagascar Single Plantation Dark Chocolate Domaine Mava 75 %. Z ogromną ochotą sięgnęłam więc po kolejną tabliczkę z kakao stamtąd, zwłaszcza że raptem dzień wcześniej jadłam inną madagaskarską Soar (Soar 75 % Madagascar Sambirano Dark Chocolate). Ok, pierwszy zachwyt już opadł i odkryłam, że jednak przy mniej niż 80% kakao cukier kokosowy za bardzo mi się wychyla na przód także w ukraińskich czekoladach Soar, ale wciąż czułam, że czeka mnie coś dobrego.

Soar 75 % Madagascar Mava Dark Chocolate / Темний шоколад to ciemna czekolada o 75% zawartości kakao z Madagaskaru, z plantacji Mava (położonej w dolinie Sambirano); słodzona cukrem kokosowym.

Po otwarciu poczułam gorzki zapach palonej kawy i jeszcze mocniej palonej melasy. Ta była goryczkowato-słodka, słodka nachalnie i ciężko. Melasa z goryczką zasugerowała sezam... jako jakiś słodki krem melasowo-sezamowy, może odrobinkę chałwowy. Soczystość jednak także stanęła na całkiem wysokim poziomie za sprawą słodkich pomarańczy i nektarynek. Bardzo w oddali doszukałam się jeszcze czarnej, pikantnawej ziemi i cierpko-gorzkich ziół (piołunu?).

Bardzo, bardzo twarda tabliczka przy łamaniu trzaskała głośno. Zaokrąglenia odpryskiwały przy tym z niektórych wypukłości.

W ustach czekolada rozpływała się powoli i maziście. Była lepkawa i maślano tłusta. Soczystość rozkręcała się z czasem, równoważąc tłustość. Pojawiła się też pylistość, a całość końcowo przybierała formę bardzo soczyście-wodnistą. Po wszystkim trochę ściągała.

W smaku pierwsza przemknęła pomarańcza... Pomarańcza jednocześnie bardzo słodka, i wyraźnie kwaśna. Niemal... oprószona karmelową słodyczą (karmelowym cukrem?)? Soczystość podkręciła jednak... miechunka? O bardziej cierpko-egzotycznym charakterze. Kwaśność owoców gnała przed siebie, ale słodycz szybko ją dogoniła. W tym czasie swoją obecność zgłosiła też lekka gorzkość.

Słodycz miała charakter ciężki i trochę zbyt nachalny. Słodycz pomarańczy bardzo się nasiliła, wydając się owocem aż niewiarygodnie słodkim, a ta słodycz, która właśnie ją dopadła, dodała motyw melasy. Kontrastowo ciężki.

W tle przepłynęło trochę... mleka? Na parę chwil rozeszła się wizja mleka z łagodnym, a specyficznym cynamonem cejlońskim. W oddali przepłynęło jeszcze coś łagodnego - niemal mleczna, melasowa chałwa? Zaraz jednak kwasek dołączył do mleka, toteż przeszło w maślankę.

Gorzkość początkowo była delikatna, ale wzrosła przy melasie. Raz, że melasa była zasładzająco-goryczkowata, a dwa - umocniła palony wątek. Poprzez niego wkradł się dym i palona kawa. Wkroczyła na pierwszy plan, chwilę na nim dominując. Melasowo-sezamowy akcent schował się za nią i zniknął zupełnie.

Cytrusów w tym czasie zbierało się coraz więcej i więcej. Przewodziła pomarańcza, ale nie była osamotniona... Choć może to nie tyle różne cytrusy, co różne odmiany pomarańczy? W cytrusach zaplątała się chyba jeszcze jakaś słodsza, bardziej egzotyczna... nektarynka? Owocowy splot był niby uproszczony, ale nie jednoznaczny (ciężkość słodyczy odciągała uwagę?). A i nawet same pomarańcze rozchodziły się na różne: słodsze, deserowe i... grzańcowe? Ciężka słodycz jakby za wszelką cenę starała się stonować kwaśność.

Paloność i melasa mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa dodały pomarańczom korzennej otoczki. Wyobraziłam sobie korzenne pomarańczowe grzańce. Melasa nieco przycichła, a w przyprawach wyłoniła się ciepła cierpkość.

Na chwilę zrobiło się lżej - polała się maślanka pomarańczowa, a do głowy przyszedł mi jeszcze lekko korzenny twarożek ze skórką pomarańczy. Ta jednak przypomniała o ciężkiej, palonej słodyczy. Skórka zrobiła się kandyzowana. Do twarożku dodano jeszcze... karmelizowany sezam i migdały? A może to była bardzo łagodna chałwa z pomarańczą?

Pomarańcze zmieniły się w łagodne mandarynki, by potem w ogóle przycichnąć i ostać się jako echo.

Cierpkość przypraw końcowo podporządkowała się palonej, cierpkiej kawie. A ta rozbrzmiała z pełną mocą. Migdały były tak mocno karmelizowane, że też aż palone. Przy kawie zaznaczyła się odrobinka ziemi, umiejętnie przechwytująca korzenną pikanterię. Poczułam się, jakbym wypiła słodzoną kawę z cynamonem. A do tego... znów przemknął sezam?

Po zjedzeniu został posmak pomarańczy oraz mieszanki innych cytrusów - a może po prostu bardzo różnych pomarańczy? Z echem nektarynek. Do tego czułam kwaskawy, ale już niedookreślony nabiał, trochę sezamu i odlegle mocno paloną kawę. Pojawiła się ziemia. Zarówno jej, jak i kawie niemal pikantnie-ciężkiego wydźwięku nadała toporna, słodka melasa.

Czekolada miała ciekawe nuty, ale nie podobało mi się, jak na drodze do soczystości i kwaśności,  rześkości wszystkiemu stała za ciężka, palona melasa. Słodycz nie była przesadzona, ale jej wydźwięk był zbyt intensywny. Sporo różnych pomarańczy, mandarynek, miechunki i nektarynki, trochę maślanki i odrobinka ziemi, a obok całkiem sporo kawy - przecież to wszystko aż się prosi, by mogło rozwinąć się na swoich warunkach. Korzenność ratowała sytuację, bo zgrała to z ciężkością melasy, ale szkoda, że musiała to robić.

Była kompletnie inna niż Soar 75 % Madagascar Sambirano Dark Chocolate - czuć w dzisiaj przedstawianej bardziej madagaskarskie nuty - cytrusowo-nabiałowe - które nie poradziły sobie najlepiej z melasową słodyczą cukru kokosowego.

Kokosowy akcent z Chocolat Madagascar Single Plantation Dark Chocolate Domaine Mava 75 %, a sezamowy akcent w dziś przedstawianej wydały mi się w pewien sposób podobne - pod względem specyficznej świeżości i łagodności, a ogółem obie wydawały się jakby z podciętymi skrzydłami..

ocena: 7,5/10

kupiłam: soar.ua.choco na Instagramie

cena: 5€ (około 21 zł; za 80g)

kaloryczność: 550,82 kcal / 100g

czy kupię znów: nie

Skład: ziarna kakao, cukier kokosowy

Soar 75 % Madagascar Sambirano Dark Chocolate / Темний шоколад ciemna z Madagaskaru

Dzięki Soar 80 % Belize Dark Chocolate / Темний шоколад marka zapisała się w mojej głowie jako dobra, potencjalnie bardzo. Nie dość, że czekolada zwyczajnie bardzo mi smakowała - twórcom udało się świetnie poradzić z cukrem kokosowym, który przeważnie w moim odczuciu zbytnio narzuca się nutom kakao. Jako że dawno nie zbyt wielu czekolad z Madagaskaru, jako kolejne postanowiłam zjeść właśnie stamtąd. A ta perspektywa od razu wywoływała na mojej twarzy uśmiech - w końcu Soar w ofercie mają dwie: jedną ze słynnego regionu Sambirano, a drugą z mniej znanego Mava. Zacząć postanowiłam od Sambirano, skąd kakao ogólnie wydaje się charakterystyczne i, jak czuję, dobrze je znam.

Soar 75 % Madagascar Sambirano Dark Chocolate / Темний шоколад to ciemna czekolada o 75% zawartości kakao z Madagaskaru, z regionu doliny Sambirano; słodzona cukrem kokosowym.

Po otwarciu poczułam zapach mocno palonych ziaren kawy i ziaren kawy oblanych ciemną czekoladą, co zapewniło gorzkość, ale też słodycz. Z tym że szlachetną, wytrawną. Na niej się jednak nie skończyło. Sporą część stanowiła bowiem słodycz melasy - miała wręcz nachalny charakter, starała się dominować. Zasugerowała trochę korzennej pikanterii, ale nie udało jej się stłamsić całej reszty, bo sprzeciw zgłosiło sporo ciemnych, cierpkich owoców. Pomyślałam o dojrzałej aronii i czarnym bzie, acz raczej przerobionym na mocno palony dżem czy konfiturę. Do tego pojawiła się kwaśno-wiśniowa - wręcz skwaśniała - winiakowa nalewka. Jakby... aż spirytus się z niej wychylał? Wpisał się w ordynarność melasy. Do głowy przyszedł mi jeszcze tytoń.

Tabliczka była niespotykanie twarda. Przy łamaniu raczyła mnie głośnymi trzaskami, przy czym czasem odpryskiwał wierzch którejś z wypukłych części.

W ustach czekolada rozpływała się wolno i lepkawo-maziście. Była maślano tłusta i bardzo soczysta, co dobrze się wyrównało. Z czasem odnotowałam lekką pylistość. Znikała soczyście-wodniście, zostawiając suchawo-ściągające wrażenie.

W smaku pierwsza pokazała się... wiśnia? Wiśnia niby kwaśna, ale jednocześnie bardzo, bardzo, aż niecodziennie słodka.

W oddali przemknęła nieśmiała, ciepła korzenność, w tym... cynamon cejloński?

W tle zaznaczył się - acz on już wyraźniej i na stałe - dym, obiecujący gorzkość, ale jeszcze nie gorzkość sama w sobie. Lekka cierpkość za to owszem. Gorzkość była dopiero za nią. Pomału, pomału... rozkręcała się. Pojawił się obok chłód... chłód czarnej ziemi i mokrych kamieni, po których płynie górski potok. Potok szumiący w kwaskawo iglastym lesie. Mignęła mi też myśl o tytoniu... wydychanym na chłodnym powietrzu dymie?

W tym czasie wiśnia przybrała na kwaśności. Zrobiła się dla odmiany soczyście kwaśna. Była to wiśnia intensywna, wyrazista, przez duże W. Ze względu na słodycz, na sekundę czy dwie zagościła mi w głowie myśl o jogurcie wiśniowym.

Słodycz chwilowo się od niej odłączyła i rosła na tyłach jako melasa z korzennym echem. Zaraz jednak zawróciła, starając na nowo zmieszać się z wiśnią. Zaobfitowało to w alkohol wiśniowy. Słodycz z tła dodała do owocowej strefy pewnej ciężkości. Pomyślałam o mocnej, nieco właśnie dziwnie ciężko przesłodzonej nalewce wiśniową...? Idącą w winiaczowo-skwaśniałym kierunku?

Słodycz na tyłach zrobiła się całkiem mocna. Nie pchała się jednak na pierwszy plan. Okazało się, iż na zasadzie kontrastu podbija mocno wszystkie inne.

Mniej więcej w połowie rozpływania się kęsa gorzkość jeszcze nasiliła się, jako że wzmocnił ją palony wątek. Na chwilę znalazł się na pierwszym planie, po czym wkroczyła tam kwaśność.

I to kwaśność skupiła na sobie większość uwagi. Wiśnie wzbogaciła cytryna, a tuż za nią pojawiła się cała mieszanka cytrusów. Przy cytrynie udało mi się wyróżnić jeszcze grejpfruta, i... limonkę? Nie, chyba jednak nie?

Wiśnia jednak ani myślała odpuścić. Przywołała na pomoc inne ciemne, cierpkie owoce. Alkohol przycichł, ale pewna słodycz została, serwując mi dżem, konfiturę z czarnego bzu. Twory te musiały być mocno palone, aż poprzypalane. Poprzez nie, palona słodycz dostała się niemal na pierwszy plan. Po chwili odnotowałam także aronię.

Kwaśność z czasem zmieniła się z mocno owocowej na mieszaną, jako że dołączył do tego wszystkiego nabiał. Wyjątkowo kwaśny, cierpki twaróg?

Z cierpkości owoców wyrwała się... cierpkość korzenna? Paloność i goryczka optowały za przyprawami, acz nie umiałam żadnej uchwycić.

Dym wskazał na słodycz z tła. Nagle wysunęła się na przód, przedstawiając się jako bardzo mocno palona melasa. Wyszła aż topornie. Zmieszała się z goryczką, a ja pomyślałam wtedy o bardzo mocno palonych ziarnach kawy.

Końcowo melasa przypomniała jeszcze o wiśni, wplatając ją w... twaróg ścięty od ciemnych owoców i... kawę? Kawa z melasą splotły się w harmonii, wiśnia jakby niezbyt wiedziała, jak się tam odnaleźć. Tam, czyli... w kawowym twarożku? Niezbyt umiejętnie zrobionym poprzez dodanie do niego mielonego, palonej kawy?

W posmaku została wyrazista, nieco przesadzona melasowość, kwaśna wiśnia, acz z dziwnie korzennym, ciepłym tłem oraz niewyraźny cytrynowo-cytrusowy splot. Tu już wiśnia odnalazła się znacznie lepiej - ja pomyślałam o jakiejś korzennej nalewce, a palona kawa trwała jako spokojna gorzkość, uspokajająca kwaśny bukiet i ciężką słodycz.

Czekolada była bardzo ciekawa, ale jej melasowość mi trochę przeszkadzała. Była wręcz napastliwa chwilami, ale nie to, że słodycz była przesadzona - ona jakby za bardzo punktowała pewne nuty, czyniąc kompozycję dziwnie kontrastowo-przerysowaną. Dziwnie słodka, potem mocno kwaśna wiśnia, do której dołączyła cytryna i inne cytrusy, wręcz przypalone dżemy z bzu i aronia ciekawie współpracowały z dymem, ziemią i mokrymi kamieniami, przechodzącymi w kawę. Nalewkowe i twarogowe akcenty były jakby skwaśniałe, co było bardzo dziwne, ale w sumie nie złe, a przekornie intrygujące. Melasowość jako ona sama ujawniła się dopiero z czasem. I do wielu z nut mi tu jakoś zwyczajnie nie pasowała.

Ziemia, korzenność, nabiał, cytrusy i owoce ciemne typowe dla regionu Sambirano dobrze się tu pokazały, ale melasowa nuta cukru kokosowego miała sporo do powiedzenia i jeszcze je przerobiła po swojemu; dawała się bardziej we znaki niż przy  Soar 80 % Belize Dark Chocolate, w której kakao było więcej. Tu już wydźwięk słodyczy przeszkadzał.

Jak wywnioskowałam, dziś przedstawiana tabliczka to blend kakao z Sambirano, ale różnych plantacji? Do porównania czekała mnie jeszcze z Sambirano, konkretnie z plantacji Mava.

ocena: 8/10

kupiłam: soar.ua.choco na Instagramie

cena: 5€ (około 21 zł; za 80g)

kaloryczność: 543 kcal / 100g

czy kupię znów: nie

Skład: ziarna kakao, cukier kokosowy