Pralus Trinidad Trinitario 75 % ciemna z Trynidadu

Nie lubię neapolitanek, wolę mieć całą tabliczkę czekolady, ale muszę przyznać, że zaczynając przygodę z Pralusem, właśnie neapolitanki okazały się pomocne przy wyborze, które kupić najpierw. Po spróbowaniu neapolitanki Trinidad 75 %, wiedziałam, że zdobycie pełnowymiarowej tabliczki to tylko kwestia czasu, a pamiętając ziołowo-korzenne nuty tamtego maleństwa, o jej degustacji myślałam już kilka dni przed nią, a zasiadłam wreszcie z ogromnym podekscytowaniem.

Pralus Trinidad Trinitario 75 % to ciemna czekolada o zawartości 75 % kakao trinitario pochodzącego z Trynidadu.

W chwili otwierania poczułam ziołowo-roślinny zapach, ale gdy zabrałam się za robienie zdjęć, nie mogłam się nadziwić, jak wyrazisty i intensywny zapach żywych, kwitnących kwiatów rozszedł się od tabliczki. Już po degustacji znalazłam w internecie, że to lawenda (nie znam się na kwiatach i wiedziałam, że znam ten zapach, ale nie wiedziałam co to). Rzeczywiście... to było tak jednoznaczne, że aż dziwne.
Z czasem uznałam, że sam roślinny (nie ta kwiatowa słodycz, a właśnie roślinny) motyw kojarzy mi się z np. mlekiem sojowym, sojowymi czekoladami, a zioła... zioła idą bardziej w kierunku przypraw. Zapowiadało się ciekawie.

Twarda i trzaskająca tabliczka w ustach rozpływała się gładko i bezproblemowo, choć wydała mi się leniwa i mazista.

W smaku od samego początku czułam kwiatową słodycz i ziołową gorzkość. O ile ta pierwsza okazała się prosta, tak ziołowość szybko wchodziła w bardziej palono-zadymione klimaty, uwalniając przy tym szczyptę przypraw.

W palonej nucie zaczęłam doszukiwać się czegoś chlebowego, ale nie umiałam sprecyzować. Przypalona skórka od chleba?

Z pomocą przyszły mi przyprawy, które rozwinęły się przywodząc na myśl mieszaninę korzeni, czyli cynamon, imbir... może nawet pieprz, co nadało całości pewnej pikanterii.

Kwiatowa słodycz z kolei zaczęła podchodzić pod goździki. Cały ten bukiet sprawił, że "chlebowość" nie kojarzyła się już z niczym innym, jak z charakternymi ciasteczkami korzennymi.

Pomogła tu zapewne gorzka baza, nadająca kompozycji pewnego spokoju, hamująca dynamikę. Właśnie w tej gorzkości było coś... roślinnego, przypominającego zielone warzywa i soję. Przez mocniejsze smaki nie bardzo mogłam (nie bardzo chciałam?) się na tym skupić. Przy roślinności w tle wychwyciłam rześką nutę trawy cytrynowej. Sojowa nuta podsycała kakao, co zaś kojarzyło się z pierniczkami.

Jako że w tle zaznaczała się pewna kwaskowata soczystość, pomyślałam o pierniczkach z marmoladą. A cóż to za marmolada? Nie wiem... może cytrusowo-brzoskwiniowa? Coś z cytrusami związanego na pewno... W końcu i ta trawa cytrynowa nie dawała mi spokoju.

Po zniknięciu kawałka z ust pozostawał posmak ciasteczek korzennych, a więc korzennych przypraw, paloności i pewne wspomnienie... roślinnej ziołowości? Nie umiem tego w pełni opisać; w internecie ludzie piszą o szparagach, ale ich się nie doszukałam. Smak tej czekolady wydał mi się "pełen zakamarków", w których kryły się ciekawe nuty. To było intrygujące, owszem, ale jeśli mam być szczera, to "przyspieszone streszczenie" tego (z pominięciem pewnych akcentów), jakie zaserwowała mi neapolitanka, chyba bardziej mi odpowiadało. Taka korzenno-ziołowa prostota bardziej mi smakowała, ale oczywiście i pełnowymiarowa była bardzo pyszna.

ocena: 9/10

kupiłam: Sekrety Czekolady

cena: 24 zł (dostałam zniżkę)

kaloryczność: nie podana

czy kupię znów: nie wiem

Skład: kakao, tłuszcz kakaowy, cukier, lecytyna sojowa